Dolina Gołębiewska - znana kuracjuszom dr Haffnera. Jaka była jej dalsza historia?

Dolina Gołębiewska, a właściwie jej wschodnia część, znana była już kuracjuszom dr Haffnera. W 1829 r na szczycie wzniesienia piętrzącego się u zbiegu dzisiejszych ulic Armii Krajowej i 23 Marca Haffner urządził punkt widokowy.

Później stanął tam też pawilon kawiarniany, a także lokal rozrywkowy, do którego spieszono chętnie ze względu na wspaniały widok z tego miejsca.

Przez jakiś czas popularne były wycieczki grupowe na to miejsce, organizowane w księżycowe wieczory – czytamy w Bedekerze Sopockim. Wyprawy te urozmaicano sobie grą na gitarach, skrzypcach i fletach oraz śpiewem chóralnym.

Wiadomości o omawianym wzgórzu sięgają połowy XVII w. Wchodziło ono w obręb majątku zwanego Dworem VII, którego właścicielem w owym czasie był patrycjusz gdański nazwiskiem Stiewe. Należał do niego m.in. pas gruntu w obszarze wynoszącym ponad 2 łany, ciągnący się od dzisiejszej ul. 1 Maja ku północy. Objęte granicami dworu wzniesienie nazwano od jego właściciela Górą Stiewego.

Bywał tu sam król 

Dla pięknego widoku wprowadzano tam goszczących w uzdrowisku pruskich dostojników. W 1843 r. jednym z nich był sam król Fryderyk Wilhelm IV. Dla upamiętnienia tego faktu ochrzczono wzniesienie mianem Konigshohe, czyli Królewskie Wzgórze. Wkrótce jednak złożono w jego zboczu gliniankę należącą do pobliskiej cegielni. Zagrożoną zniszczeniem wyniosłość uratowała Komisja Kąpielowa, nakłoniwszy gminę do wykupienia jej i zalesienia.

Tramwaj konny 

Do roku 1906 przez Dolinę Gołębiewską prowadziła trasa sezonowej linii tramwaju konnego do Wielkiej Gwiazdy, zawieszonej ze względu na ciągły deficyt eksploatacyjny. Istniały również niezrealizowane przedwojenne plany rozwinięcia i rozbudowy linii do parametrów prawdziwego tramwaju elektrycznego (spod dzisiejszego Grand Hotelu do leśnej restauracji).

Schronisko wycieczkowe dla hitlerowskiej młodzieży 

W 1934 r. wzniesiono na wzgórzu schronisko wycieczkowe dla hitlerowskiej młodzieży. Patronem instytucji był gauleiter Albert Foster. Schronisko nie działało jednak długo. Już po II wojnie światowej zmianie uległa funkcja budynku. Umieszczono tam wtedy Państwowy Dom Dziecka. Ten zaś spłonął w 1977 r., a następnie został odbudowany cztery lata później w zmienionym stanie.

Osiedle Przylesie i Sanatorium Leśnik 

Obecnie dolina otoczona wzgórzami Lisim, Rysim, Oślim, Orlim i Strzeleckim. Mieści się ona na obszarze Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego w kompleksie leśnym Lasów Sopockich, stanowiąc naturalne przedłużenie ulicy 23 Marca na sopockim osiedlu Przylesie. Prowadzi tędy Szlak Skarszewski – zielony znakowany szlak turystyczny. Na zachodnim krańcu doliny znajduje się Sanatorium "Leśnik".

Źródło: F. Mamuszka, Bedeker Sopocki, Projekt Dawny Sopot