Festiwal Kultur Świata Globaltica to jedno z najważniejszych wydarzeń muzycznych lata. W dniach 20-22 lipca miłośnicy muzyki spotkają się już po raz 18., aby wspólnie doświadczyć niezwykłych brzmień i niesamowitych emocji towarzyszących występom artystów z całego świata. Główne wydarzenia festiwalowe zlokalizowane są w zabytkowym Parku Kolibki w Gdyni – to przestronna łąka otoczona drzewami, położona nad samym morzem, a jednocześnie znajdująca się przy głównej arterii na granicy Gdyni i Sopotu.
Jak co roku organizatorzy festiwalu przygotowali bogaty zestaw aktywności dla najmłodszych festiwalowiczów - od warsztatów po spektakl teatralny. Do globaltikowej tradycji przeszła już też poranna praktyka jogi, do udziału w której zachęcamy także i w tym roku. Festiwal nie mógłby się odbyć również bez warsztatów muzycznych - w tym roku poprowadzi je Lela Nakueri i Caucasusu oraz spotkań z ciekawymi osobowościami. O podróżach na Gran Canarię opowie Jakub Rybicki, o Indiach Tamara i Jędrzej Tokajowie.
W ramach festiwalu będzie można obejrzeć także dwie wystawy zdjęć.
Dotychczas ogłoszeni artyści to Susana Baca, Septeto Santiaguero, Lela Nakeuri & Caucasus, DuOud, Piotr Damasiewicz & Into The Roots, Mokoomba, Kanta dAb dAb, Ivo Papasov & His Wedding Band, Sahra Halgan i Sahib Pashazade Duo.
GLOBALTICA to wyjątkowe wydarzenie w letnim kalendarzu imprez kulturalnych. Głównym celem Festiwalu Kultur Świata jest pokazywanie wielokulturowości, zaznajamianie z odmiennymi tradycjami i religiami.
Co ważne, na festiwalu nie zobaczymy tych tradycji w „muzealnej” formie, zobaczymy raczej żywotność kulturowych inspiracji, odnajdziemy te obszary, gdzie kulturowe korzenie spotykają się ze współczesnością, gdzie to, co osadzone w tradycji staje się pożądane we współczesnej kulturze. Zapraszani muzycy ocalają tradycje od zapomnienia, czerpią z korzeni, by zaprezentować je we współczesnej odsłonie – oryginalne połączenia muzyczne to znak firmowy wielu zespołów, jakie zaprezentowały się w ciągu poprzednich edycji Festiwalu Globaltica. Głównym obszarem działania jest muzyka, jednak festiwal prezentuje także twórczość z innych dziedzin, takich jak literatura, sztuki plastyczne, fotografia czy film.
Główne wydarzenia festiwalowe zlokalizowane są w zabytkowym Parku Kolibki w Gdyni – to przestronna łąka otoczona drzewami, położona nad samym morzem, a jednocześnie znajdująca się przy głównej arterii na granicy Gdyni i Sopotu. Naturalne zalety tego miejsca, nieporównywalne do zamkniętej przestrzeni sali koncertowej, sprzyjają stworzeniu niepowtarzalnej imprezy na wysokim poziomie artystycznym.
Susana Baca - trzykrotna zdobywczyni nagrody Latin Grammy, wokalistka, kompozytorka i etnomuzykolożka jest absolutną pionierką world music i jedną z najpopularniejszych artystek pochodzących z Peru. Mając afrykańskie korzenie poświęciła większość swojej kariery na zachowanie afro-peruwiańskich tradycji muzycznych swojego kraju i przedstawienie ich światu.
Dorastała w Chorrillos, wiosce rybackiej na obrzeżach Limy, którą od czasów imperium hiszpańskiego zamieszkiwali potomkowie niewolników. Jako dziecko podziwiała kubańskich artystów, takich jak Beny Moré i Pérez Prado. Później, będąc studentką, zaczęła występować jako piosenkarka i poetka. Dzięki stypendiom mogła dalej śpiewać i jednocześnie pracować na rzecz przetrwania afro-peruwiańskiego dziedzictwa kulturowego w Instituto Negrocontinua, który założyła wraz z mężem, muzykiem Ricardo Pereirą. Kontynuowała tę walkę jako minister kultury w Peru w 2011 roku oraz w Komisji Kultury w ramach Organizacji Państw Amerykańskich (OPA).
Przełom w jej karierze artystycznej nastąpił w 1995 roku, kiedy to jej emocjonalna piosenka "Maria Lando", opowiadająca o życiu ciężko pracującej kobiety z nizin społecznych trafiła na składankę "Afro-Peruvian Classics: The Soul of Black Peru" wydaną przez wytwórnię Luaka Bop, dzięki czemu jej twórczość dotarła także do słuchaczy w USA i w Europie. Dwa lata później wydała swój debiutancki album w tej samej firmie, kontynuując udaną współpracę z Davidem Byrnem.
Przez lata Susana Baca stworzyła własne brzmienie, w którym przeplatają się elementy nowoczesne i tradycyjne. Lokalne instrumenty, takie jak cajón czy quijada współgrają z gitarą, basem i zestawem perkusyjnym. Od swojego debiutu wydała 16 albumów i otrzymała trzy nagrody Latin Grammy.
Jej najnowsza płyta ukazała się w kultowej wytwórni Real World.
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Dwukrotni zdobywcy nagrody Latin Grammy, zespół Septeto Santiaguero jest obecnie jednym z najważniejszych przedstawicieli kubańskiej sceny muzycznej. Ich repertuar to podróż przez różne style - Guaracha, Bolero, Trova, Danzón, Changüí czy Pilón - z dużym naciskiem na tradycyjne podejście do wykonania, które zostało porzucone przez wielu współczesnych muzyków kubańskich.
Grupa wielokrotnie miała okazję dzielić scenę z najważniejszymi osobistościami muzycznymi w kraju i poza nim - wśród nich znaleźli się między innymi Omara Portuondo, Rubén Blades, Oscar D´León, José Alberto El Canario czy Gilberto Santa Rosa. W swojej ponad 27-letniej karierze artystycznej Septeto Santiaguero występowali na ważnych międzynarodowych scenach w Hiszpanii, Niemczech, Francji, Belgii, Azerbejdżanie, Finlandii, Estonii, Wielkiej Brytanii, Portugalii, Meksyku, Wenezueli, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i w wielu innych krajach.
Septeto Santiaguero zostało założone w 1995 roku przez członków Melodías de Ayer - grupy działającej od początku lat 60-tych i muzyków innych cenionych zespołów tamtych czasów: Estudiantina Invasora i Cuarteto Patria, które przez ponad trzy dekady regularnie koncertowały w legendarnej Casa de la Trova w Santiago de Cuba rozgrzewając publiczność w dzień i w nocy gorącymi kubańskimi rytmami. Dążąc do powrotu do swoich korzeni, grupa zdecydowała się porzucić modne wówczas, ale przeeksploatowane, rozbudowane składy i trzymać się dyscypliny tradycyjnego septetu: gitara, tres, bongosy, clave, marakasy, kontrabas i trąbka, z dodatkiem bębnów conga, które zachowali na cześć legendarnego muzyka Arsenio Rodrígueza. Grupa nawiązuje do przeszłości i składa hołd jednej z najważniejszych form muzycznych Kuby, pokazując z ogromną witalnością, że tradycja septeto na współczesnej Kubie jest wciąż świeża i żywa.
Muzycy:
Więcej informacji:
Lela Nakeuri to młoda wokalistka z górskiego regionu Pszawi we wschodniej Gruzji. Szeroko rozpoznawalna w swoim ojczystym kraju, jednak wciąż mało znana poza jego granicami – dla wytrawnych słuchaczy to prawdziwe odkrycie i ukryty klejnot. Od dzieciństwa wykonuje tradycyjne pieśni. Ukończyła Uniwersytet Teatru i Kina Shota Rustaveli, posiada również dyplom w dziedzinie kapelmistrzostwa. Jest członkinią rodzinnego zespołu Nakeuri, a od 2018 roku główną wokalistką projektu muzycznego Caucasus stworzonego wspólnie z kilkoma z najważniejszych muzyków współczesnej Gruzji. Wszyscy oni mają wieloletnie doświadczenie na lokalnej scenie grając w wielu zespołach, w tym w jednym z najbardziej utytułowanych - grupie Chveneburebi.
Lela swoim niezwykłym, delikatnym i jednocześnie mocnym głosem śpiewa środkowe i górne partie, które są ważnymi elementami zasad gruzińskiej polifonii. Każdy z pozostałych wokalistów zespołu jest też znakomitym instrumentalistą – grają m.in. na takich tradycyjnych instrumentach jak panduri czy chonguri (instrumenty strunowe), a także doli (rodzaj bębna). Połączyła ich chęć kultywowania tradycji przodków i miłość do lokalnej muzyki. W swoim bogatym repertuarze wykorzystują tradycyjne pieśni gruzińskie, a także własne kompozycje, często wzbogacone o współczesne podejście do tworzenia muzyki.
Zapadające w pamięć dźwięki gruzińskiej pieśni wielogłosowej stanowią bardzo unikatową tradycję muzyczną, cenioną na całym świecie. Pieśni są zwykle śpiewane w harmonii trzygłosowej. Wyrażają pełen zakres codziennych emocji doświadczanych podczas żniw, zalotów, wojny, leczenia, żałoby, dla uczczenia głębokiego piękna przyrody. Gruzińska muzyka ludowa charakteryzuje się wielością gatunków muzycznych i różnorodnością form. Ta muzyka nie przynależy do cerkwi i sal koncertowych, ale jest integralną częścią lokalnej kultury i można ją zwyczajnie usłyszeć przy gruzińskim stole, w domu, w restauracji czy kawiarni.
Do dzisiejszych czasów dotrwały również oryginalne gruzińskie tańce ludowe np. kartuli (lezginka), chorumi, perchuli. Na Globaltice pojawi się wyjątkowa okazja nauki tych tańców podczas specjalnych warsztatów prowadzonych przez muzyków.
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
DuOuD tworzą urodzony w Tunezji Jean-Pierre Smadja (Smadj) i Algierczyk Mehdi Haddab, znany ze współpracy z uznanym francuskim trio Ekova, a ostatnio także z grupą Speed Caravan. Ich wspólny projekt to spotkanie tradycyjnego, ale i niezwykle wysublimowanego instrumentu, jakim jest klasyczna arabska lutnia oud z muzyką elektroniczną. Ten rezydujący we Francji północnoafrykański duet łączy swoje muzyczne dziedzictwo z najróżniejszymi współczesnymi stylami, takimi jak breakbeat, techno, wplatając także elementy jazzu i rocka, czego efektem jest ich wyjątkowe, nowoczesne brzmienie. Muzycy będący prekursorami eksperymentów z oud, koncentrują się na zgłębianiu możliwości dźwiękowych tego pięknego instrumentu i nadaniu mu zupełnie nowego wymiaru.
Ich pierwszy album Wild Serenade (2002) przyniósł im nagrodę dla najlepszego debiutanta w konkursie BBC Music Awards, co zaowocowało 3-letnią światową trasą koncertową. W 2006 roku nagrali gorąco przyjęty przez krytykę i publiczność krążek Sakat, który zarejestrowali w Jemenie wspólnie z wokalistą - Abdulatifem Yagoubem – było to prawdziwe spotkanie kultur, uważane przez wielu za niepowtarzalny klejnot. Na kolejnym wydawnictwie Ping Kong duet oscylował między tradycją a futuryzmem, z różnymi nastrojami, od surfowego brzmienia zahaczającego nawet o kicz, po energetyczny, współczesny groove. Obecnie artyści koncertują promując swój najnowszy materiał z płyty Menshen, który w dużej mierze powstał podczas ich trasy po Dalekim Wschodzie.
Smadj jako instrumentalista, producent i inżynier dźwięku współpracuje regularnie przy różnych międzynarodowych projektach. Pracował między innymi z takimi tuzami jak Talvin Singh, Ibrahim Maalouf, Burhan Öçal czy Erik Truffaz. Mehdi Haddab słynie ze swej wyjątkowej aktywności muzycznej. Jest doskonale znany zarówno jako wirtuoz grający repertuar klasyczny na oud, jak i pionier i eksperymentator wprowadzający dźwięk tego delikatnego instrumentu do świata rocka, nadając mu ostre, przesterowane brzmienie i wykorzystując typowe dla gitary elektrycznej techniki gry.
Koncert DuOuD na Globaltice będzie debiutem duetu przed polską publicznością.
Muzycy:
Więcej informacji:
Piotr "Damas" Damasiewicz (kompozytor, trębacz, multiinstrumentalista, edukator, podróżnik oraz kurator międzynarodowych platform muzycznych) w swojej twórczości udowadnia, że jazz wcale się nie skończył, a wręcz przeciwnie: rozwija się na wielu poziomach, a wzbogacany elementami np. muzyki tradycyjnej nabiera całkowicie nowego wymiaru. Etniczność i naturalna ekspresja, kontekst miejsca, jego ducha i specyfiki kulturowej - to elementy niezbędne do zrozumienia specyfiki powstania projektu Into the Roots.
Damasiewicz wspólnie ze Zbigniewem Kozerą - cenionym kontrabasistą grającym również na marokańskim guembri i perkusistą Pawłem Szpurą, znanym ze współpracy z takimi grupami jak np. Cukunft czy Hera, postanowił zwrócić się ku korzeniom. Zespół operuje w swojej warstwie muzycznej zarówno zasłyszanymi liniami melodycznymi etnicznych pieśni jak i autorskimi kompozycjami inspirowanymi muzyką korzenną. Charakterystyka gry oscyluje pomiędzy otwartą improwizacją osadzoną w jazzie i free jazzie, a mocnym groovem. Ważnym elementem są też motywy transowe które podkreślają etniczny charakter ich twórczości. Damasiewicz od lat związany jest z Suchą Beskidzką, co dodatkowo spowodowało, że głębiej zainteresował się tradycyjną muzyką góralską. Z pomocą Jana Ryta - grającego na dudach i piszczałce w Kapeli Mała Ziemia Suska - grupa zarejestrowała w 2019 roku materiał, który ukazał się na płycie „Śpiwle”. Kolejnym etapem było wydanie albumu “Watra”, przy realizacji którego podjęto współpracę z kolejnymi muzykami suskimi. Materiał, który się na nim znalazł można opisać jako inspirujące spotkanie, pełne opowieści o tradycji, podróżach i muzyce z całego świata, gdzie połączyły się różne muzyczne światy jazzu i folkloru.
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Mokoomba to niesamowicie utalentowana sześcioosobowa ekipa z Victoria Falls (Zimbabwe), która przez krytyków została okrzyknięta najbardziej ekscytującym zespołem z Afryki XXI wieku. Muzycy mają na swoim koncie występy w ponad 40 krajach, na największych i najbardziej prestiżowych scenach świata. Koncertowali między innymi na festiwalu Sziget, Roskilde, North Sea Jazz, w nowojorskim Apollo Theatre, na New Orleans Jazz i w wielu innych miejscach.
Wszyscy oni dorastali jako przyjaciele w miasteczku Chinotimba. Podczas gdy większość mieszkańców Zimbabwe należy do grupy etnicznej Shona lub Ndebele, członkowie zespołu reprezentują różne grupy etniczne, w tym Luvale, Nyanja i Tonga. Zaczęli grać razem w 2001 roku, a Mokoomba została oficjalnie utworzona w roku 2008.
Od czasu wydania ich gorąco odebranego albumu „Rising Tide” w 2012 roku, Mokoomba stała się główną siłą na afrykańskiej scenie muzycznej, urzekając publiczność na całym świecie swoją surową energią i melodyjnymi harmoniami. Ich imponująca lista wyróżnień obejmuje zdobycie nagrody Music Crossroads Southern Africa dla najlepszego debiutującego zespołu w 2008 roku, zdobycie tytułu „Best Newcomer” przyznawanego przez Songlines Magazine w 2013 roku oraz zdobycie nagrody Best Touring Artist na Zimbabwe Music Awards w tym samym roku.
Ich najnowszy album „Tusona”, jest świadectwem rozwoju i ewolucji zespołu, ukazującym ich wyjątkowe brzmienie i talent - od surowej energii ich afrykańskich rytmów po hipnotyzujący wokal wokalisty Mathiasa Muzazy. Mokoomba charakteryzuje się przepełnionym radością I energią brzmieniem, które każdego słuchacza porwie do tańca.
Nie można przegapić tego wyjątkowego koncertu, w którym Mokoomba zabierze słuchaczy w muzyczną podróż do Afryki, Zimbabwe i nie tylko!
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Grupa Kanta dAb dAb wykorzystując brzmienie sitaru, basu i instrumentów perkusyjnych łączy tradycyjną i klasyczną muzykę nepalską z elementami zachodnimi tworząc wyjątkową, pełną improwizacji fuzję będącą znakiem charakterystycznym współczesnego Nepalu. Ich muzyka mająca swe źródła w wysokich Himalajach przenosi słuchacza w odległe rejony, gdzie klasyczne ragi, nepalskie melodie ludowe i współczesny groove przenikają się nawzajem.
Zespół powstał w 2014 roku i wydał swój debiutancki album już dwa lata później. Płyta odniosła ogromny sukces na lokalnym rynku, zdobywając uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków muzycznych. Jako jeden z niewielu zespołów z Nepalu regularnie koncertują na świecie odwiedzając cenione festiwale jazzowe i world music. Grali m. in. w Finlandii, w Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii, Danii czy Japonii.
Charakterystyczne brzmienie grupy to także wypadkowa eklektycznych doświadczeń trzech członków zespołu i ich charakterów. Są oni czołówką współczesnej sceny muzycznej Katmandu od ponad dwóch dekad. Każdy z nich uważany jest za weterana muzyki nepalskiej i doskonałego instrumentalistę.
Riju Tuladhar jest basistą i założycielem tria. Jako wykładowca na wydziale Etnomuzykologii Uniwersytetu w Katmandu jest bezpośrednio zaangażowany w pracę, która dąży do ożywienia bogatego dziedzictwa kulturowego Nepalu. Sunit Kansakar od ponad 20 lat gra na sitarze - najbardziej charakterystycznym instrumencie subkontynentu indyjskiego. Jest także gitarzystą i inżynierem dźwięku. Nikhil Tuladhar gra na perkusji i instrumentach perkusyjnych od połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Współpracował z całą czołówką nepalskich zespołów rockowych i jazzowych. Zajmuje się także działalnością edukacyjną.
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Ivo Papasov, postać legendarna - wirtuoz klarnetu, twórca współczesnej muzyki bałkańskiej, już dawno stał się ważną częścią światowej kultury. Muzykę na żywo zaczął grać ze swoim ojcem w wieku 12 lat, a mając lat 16 już występował w zespole weselnym.
Urodzony na granicy Bułgarii, Grecji i Turcji, w mieście Kurdzali we wschodnich Rodopach, Papasov gra bułgarską muzykę weselną, którą rozwinął w unikalny, osobisty styl - z międzynarodowymi wpływami muzyki tureckiej, greckiej, bałkańskiej i romskiej, a także jazzu, funku i rocka. Przyjmując niekonwencjonalne podejście do tradycji, zrewolucjonizował ją. Jego niezwykła wirtuozeria i biegła znajomość instrumentu szybko zapewniły mu pozycję najbardziej poszukiwanego artysty weselnego w Bułgarii lat 70-tych.
50 lat temu, w 1973 roku, na długo przed tym jak muzyka bałkańska stała się odkryciem na światowej scenie, Papasov rozpoczął swoją muzyczną rewolucję z grupą Trakya Band - równolegle z działaniami takich legend jak Fela Kuti czy Paco de Lucía. W tamtym czasie nie mógł nawet przypuszczać, że tworzy nowy ruch, który zmieni oblicze muzyki bałkańskiej, a także world music.
Mający obecnie 71 lat Ivo Papasov może poszczycić się długą i błyskotliwą karierą. Pojawia się na niezliczonych produkcjach i albumach. Dwie z jego płyt zostały wyprodukowane przez Joe Boyda (producenta Pink Floyd, REM i wielu innych). Światowe media, takie jak The Guardian, Downbeat, Songlines, The Washington Post, The New York Times pisały o nim w samych superlatywach. Zachwycali się nim tacy światowej sławy muzycy jak David Sanborn, Steve Vai, a także nieżyjący już Frank Zappa oraz znani i cenieni eksperci: Simon Broughton czy Timothy Rice. Ivo za swoją twórczość zdobył wiele nagród - m.in. BBC World Music Award czy WOMEX 22 Artist Award przyznawany najbardziej zasłużonym artystom świata. Grał na festiwalach na całym świecie od Sofii po Hongkong, od Paryża po Sydney, od Oslo po Stambuł, od Nowego Jorku po Ateny, a teraz zagra w Gdyni na festiwalu Globaltica - tego wydarzenia po prostu nie można przeoczyć!
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Sahra Halgan, wokalistka i aktywistka kulturalna, jest prawdziwą światową ambasadorką Somalilandu – byłego brytyjskiego protektoratu na Półwyspie Somalijskim, a od 1991 roku niepodległego kraju, który po straszliwej wojnie domowej pozostaje wciąż nieuznawany przez społeczność międzynarodową. Artystka wykorzystuje swój piękny głos jako narzędzie do przekazywania światu wiedzy o jej ojczyźnie - kraju, o którego istnieniu większość społeczeństwa nie ma najmniejszego pojęcia.
Wnuczka pieśniarza i poety, jako nastolatka zajęła się muzyką, wbrew lokalnym i rodzinnym konwenansom. Wkrótce zaczęła pracować jako śpiewająca pielęgniarka dla bojowników walczących o wyzwolenie Somalilandu. W 1992 roku przybyła do Lyonu we Francji jako uchodźczyni polityczna. Tam pracowała w kawiarni i występowała z Sahra Halgan Trio - grupą, którą utworzyła wraz z innymi uchodźcami. Obecnie znów mieszka w Somalilandzie. Założyła tam Hiddo Dhowr - pierwszy w kraju klub muzyczny, który po upadku dyktatury stał się chętnie odwiedzanym miejscem spotkań i aktywnym centrum kultury. Dla wielu w regionie jej wyjątkowy głos z potężnym, charakterystycznym vibrato jest synonimem walki o wolność. Ale zamiast spocząć na laurach, Sahra nadal chce wykorzystywać muzykę do rozpowszechniania informacji o swoim kraju.
Sahra Halgan swoim wyjątkowym, świszczącym wokalem prezentuje mieszankę oryginalnych kompozycji i tradycyjnych somalijskich piosenek wykonywanych przy akompaniamencie przesterowanych gitar, afrykańskich instrumentów perkusyjnych i klawiszy w stylu "vintage". Śpiewa o miłości, wdzięczności i potrzebie wspólnoty narodowej, posługując się charakterystyczną dla języka somalijskiego poezją.
Muzycy:
Więcej informacji: Facebook - kliknij i sprawdź.
Sahib Pashazade i Kamran Karimov to dwaj wirtuozi Mughamu pochodzący z “Kraju ognia”, jak często nazywa się Azerbejdżan.
Mugham - klasyczna muzyka Kaukazu - (wpisana w 2003 roku na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO) ma swoje korzenie w muzyce perskiej i arabskiej i jest wysoce złożoną formą muzyki artystycznej o ściśle zrytualizowanym wykonaniu. Ale ponieważ tradycja ta przekazywana była głównie ustnie, muzycy tacy jak Pashazade i jego długoletni kompan Kerimov mają wystarczająco dużo miejsca, aby swobodnie interpretować wykonywane utwory i włączać szeroką gamę improwizacji do swoich koncertów. Ten wielokrotnie nagradzany duet na scenie zawsze gra z wielką intuicją, wyczuciem i wzajemnym szacunkiem, celebrując starożytną muzykę mugham w nowoczesny i urzekający sposób.
Sahib Pashazade jest znany jako „Paganini taru” - jest on absolutnym wirtuozem tej tradycyjnej lutni - instrumentu, którego drewniany korpus wykonany w kształcie ósemki pokryty jest membraną z osierdzia wołu, co nadaje mu charakterystyczny, ostry dźwięk. Sahib urodził się w Baku - ukończył tam studia w Narodowym Konserwatorium. Od 2001 roku jest członkiem Państwowej Filharmonii Azerbejdżanu. Pracował również jako pedagog. Równolegle z karierą akademicką brał udział w trasach koncertowych na całym świecie oraz występował jako solista w ponad 45 krajach.
Kamran Karimov pochodzi z rodziny znanych tradycyjnych perkusistów. Ukończył Akademię Muzyczną w Baku, a od 2008 roku uczy gry na instrumentach perkusyjnych w Narodowym Konserwatorium. Jest on obecnie jedną z kluczowych postaci na współczesnej scenie perkusyjnej Azerbejdżanu. Regularnie akompaniuje wielu uznanym śpiewakom i instrumentalistom, z którymi występował na najważniejszych festiwalach world music i innych międzynarodowych wydarzeniach muzycznych na całym świecie. Z Sahibem gra na nagarze - typowym dla Mughamu, tradycyjnym bębnie baryłkowym.
Muzycy:
(Artykuł sponsorowany)
0
0
0
0
0
0
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz