XI Festiwal Whisky w Sopocie – podróż do świata single maltów, blendów i niezwykłych historii

Kiedy w piątek tuż po godzinie 16 przekroczyłem bramę sopockiego Hipodromu, poczułem coś, co trudno opisać słowami – połączenie lekkiego dreszczyku emocji, ciekawości i pewnego onieśmielenia. Whisky nigdy nie była dla mnie tematem codziennym. Owszem, kilka lat temu uczestniczyłem w degustacji trunków marki Jack Daniel’s, ale to był raczej wyjątek niż reguła. Whisky wciąż kojarzyła mi się bardziej z kulturą Wysp Brytyjskich i Stanów Zjednoczonych oraz opowieściami kilku znajomych entuzjastów niż z własnym doświadczeniem. A jednak, stając na rozległym terenie XI Festiwalu Whisky, przeczuwałem, że czeka mnie podróż w zupełnie nowy świat.

Od razu w oczy rzuciła się przestrzeń – ogromna, bo to aż 12 tysięcy metrów kwadratowych, wypełnionych namiotami, stoiskami, sceną koncertową i strefami relaksu. W dłoni miałem pakiet festiwalowy: kieliszek degustacyjny na smyczy, broszurę z kuponami na darmowe sample, książeczkę o Domu Whisky, płócienną torbę i wielorazowy kubek na wodę. Jeszcze nie wiedziałem, jak wiele historii i smaków kryje się w tych blisko czterdziestu kuponach. Pewne było natomiast, że czeka mnie olbrzymi wybór trunków do degustacji.

Whisky jako królowa Festiwalu

Nie trzeba być ekspertem, by poczuć, że whisky jest tu absolutną królową. Na stoiskach o uwagę uczestników Festiwalu zabiegały szkockie single malty, irlandzkie blendy, japońskie ciekawostki i edycje limitowane, których nazw wcześniej nawet nie słyszałem. Widać było, że dla wielu uczestników – często ubranych w marynarki, koszule, eleganckie sukienki, ale też w bardziej swobodnym stylu – była to prawdziwa uczta dla zmysłów i okazja do spotkania z pasją.

Jednym z pierwszych trunków, które spróbowałem, był Highland Park 12YO. To whisky o zaskakującym charakterze – na początku pojawia się delikatny dotyk dymu, ale po chwili na pierwszy plan wychodzi nuta suszonych owoców. Przy Bushmills Black Bush 8YO czułem irlandzką delikatność, która przeplatała się z wyraźnym wpływem beczek po sherry. Największym zaskoczeniem okazał się jednak Pig's Nose Blended Scotch Whisky – łagodny, niemal miękki dla podniebienia, zdecydowanie najbardziej „przystępny" dla kogoś, kto dopiero uczy się świata whisky.

Zupełnie inną przygodą była dla mnie japońska Hatozaki Pure Malt – delikatna, o jasnej, słomkowej barwie, która mimo 40% zawartości alkoholu była niezwykle łagodna. Przedstawiciel marki wyjaśniał:

„Sama nazwa Hatozaki wzięła się od najstarszej latarni morskiej w porcie w Akashi, obok której znajduje się destylarnia. To czteroletnia whisky, o naturalnym kolorze od beczek po bourbonie, bez dodatku karmelu”.

Bushmills, czyli smaki Irlandii

Przy stoisku Bushmills atmosfera była żywiołowa, a ambasador marki z dumą opowiadał o jednej z najstarszych destylarni na świecie:

„Najstarsza licencjonowana destylarnia? 1608 rok, Irlandia Północna. To, co ważne dla Irlandczyków, to potrójna destylacja. Dzięki niej whisky jest bardzo delikatna, przyjemna, owocowa – przeciwieństwo do szkockiej, która bywa bardziej drapieżna”.

A o samej Black Bush mówił:

„To blend, w którym 80% to single malt i tylko 20% grain – to rzadkość. Cała gama Bushmills opiera się na dwóch rodzajach beczek: ex-bourbon i po sherry”.

Spróbowałem, uniosłem kieliszek, powąchałem i wziąłem pierwszy łyk. Faktycznie – w ustach pojawiła się nuta owocowa i karmelowa, a całość była gładka, mniej agresywna niż szkockie odpowiedniczki.

Klimat w stylu Mad Max i londyński autobus

Spacerując po terenie Hipodromu, co chwilę napotykałem niezwykłe aranżacje stoisk. Niektóre przypominały eleganckie bary w centrum Londynu, inne z kolei wyglądały jak scenografie z filmów. Największe wrażenie zrobiło na mnie stoisko The Deacon – przypominające obozowisko wprost z „Mad Maxa”. Rdzawy bus, mroczne dekoracje, postaci w klimatycznych strojach – wyglądało to jak plan filmowy, na którym whisky była głównym bohaterem.

Nieopodal stał piętrowy czerwony autobus rodem z Londynu, obok niego telefoniczna budka, a w tle słychać było DJ-a, który dopełniał atmosfery muzyką. Trzeba przyznać, że organizatorzy zadbali o każdy detal, a uczestnicy mieli okazję poczuć się jak w małym miasteczku whisky.

Nie tylko trunki

Whisky świetnie komponuje się z jedzeniem – przekonałem się o tym w festiwalowej strefie gastro. Zapachy unosiły się w powietrzu, przywołując na myśl amerykańskie barbecue. Foodtrucki oferowały rozmaite rodzaje jedzenia, w tym m.in. tex-mex: quesadillę, burrito w wersji mięsnej i wegetariańskiej, a także frytki belgijskie czy pizzę.

Nie brakowało też strefy cygar, która cieszyła się dużym zainteresowaniem. Tę jednak jako były palacz ominąłem szerokim łukiem – wystarczyło kilka oddechów, by przypomnieć sobie intensywny aromat tytoniu.

Dom Whisky – pasja, która łączy

Festiwal to jednak nie tylko degustacje, ale też ludzie stojący za całym przedsięwzięciem. Udało mi się porozmawiać z Maciejem Wojciechowskim, dyrektorem sieci sklepów stacjonarnych Dom Whisky.

„Na strefie sklepowej mamy około tysiąca różnych pozycji, a samych butelek ponad dziesięć tysięcy. W tym roku otworzyliśmy się nie tylko na whisky, ale też na rumy, giny, tequile, a także wina i szampany. To ciekawy ruch, który spotkał się z dużym zainteresowaniem”.

Dodał też radę dla osób, które dopiero wchodzą w świat whisky:

„Na pewno warto zapisać się na masterclass. To doświadczenie, w którym ktoś od A do Z poprowadzi nas przez świat trunku, pokaże jak smakować, na co zwracać uwagę. My traktujemy alkohol nie tylko jako produkt, ale jako conversation starter – pretekst do spotkań i rozmów”.

Na koniec nie krył dumy:

„Czuję dużą satysfakcję, że udało nam się wykonać to w takim standardzie, w tak krótkim czasie. Efekt robi wrażenie”.

Koncert i wieczorna energia

Kulminacyjnym punktem piątkowego programu był koncert zespołu Elektryczne Gitary. Kiedy zapadł zmrok, scena główna rozświetliła się światłami, a publiczność porwały dobrze znane dźwięki. Whisky wciąż była obecna – towarzyszyła rozmowom, toastom i wspólnemu przeżywaniu muzyki. To była kulminacja całego dnia: połączenie smaku, kultury i świetnej zabawy.

Sobota – chłodniej, ale wciąż gorąco

Choć sobota przywitała festiwalowiczów gorszą pogodą – zaledwie 11 stopni i deszcz – frekwencja znów dopisała. Na scenie pojawił się Łukasz Drapała wraz z gościem specjalnym, Dariuszem Kozakiewiczem z zespołu Perfect. Energia publiczności udowodniła, że Festiwal Whisky to nie tylko degustacje, ale i wielkie muzyczne wydarzenie.

Masterclassy znów przyciągały tłumy – zarówno tych, którzy chcieli dowiedzieć się więcej o procesie produkcji whisky, jak i osób ciekawych innych kategorii trunków, takich jak rum, szampan czy gin. To, co najbardziej mnie ujęło, to różnorodność uczestników: od koneserów po osoby, które po prostu przyszły spędzić czas z przyjaciółmi.

Whisky jako pretekst do spotkań

Whisky to tylko punkt wyjścia. Festiwal w Sopocie pokazał mi, że wcale nie trzeba być koneserem, by czerpać z niego pełną przyjemność. Można smakować, uczyć się, rozmawiać i chłonąć atmosferę – a wszystko to w otoczeniu ludzi, którzy przyjechali tutaj z jednej prostej przyczyny: bo lubią odkrywać coś nowego.

XI Festiwal Whisky był dla mnie przede wszystkim doświadczeniem wspólnoty – dowodem na to, że w Sopocie można stworzyć przestrzeń, gdzie spotykają się pasja, wiedza i dobra zabawa. A to dopiero początek kolejnego rozdziału tej historii. W przyszłym roku Festiwal powróci – a organizatorzy już dziś zdradzają, że chcą rozwijać formułę i zaskakiwać nowymi atrakcjami. Trudno się temu dziwić – liczba gości, atmosfera i różnorodność oferty pokazują, że zapotrzebowanie na tego typu wydarzenia w Polsce wciąż rośnie. Sopot, z jego wyjątkowym klimatem, wydaje się miejscem idealnym, by Festiwal Whisky rozwijał się jeszcze przez wiele kolejnych edycji.

Autor: Przemysław Szczygieł