Wspomnienie o P. Adamowiczu: "Zaślepienie i brak refleksyjności rodzą zło, a zło rośnie w siłę"

Ta śmierć wstrząsnęła nie tylko Trójmiastem, ale i całą Polską. Dziś, w pierwszą rocznicę śmierci, postanowiliśmy przypomnieć wspomnienia, którymi podzieliła się z nami Urszula Sikora, studentka psychologii na Uniwersytecie Gdańskim.

"Zamach na Pana Prezydenta Pawła Adamowicza, a potem jego śmierć, zatrzymały miasto w miejscu i czasie. Pamiętam panującą wtedy ciszę, niedowierzanie. Z każdej strony ludzie przekazywali sobie tragiczne wieści, tylko telefony wibrowały, przesyłając wiadomość: ADAMOWICZ NIE ŻYJE.

Nikt nie wierzył, to stało się tak szybko, w tak radosnej i niewinnej przestrzeni. Czuliśmy, że to nie jest tylko zamach na Pana Prezydenta, ale również na wyznawane przez nas wartości: chęć pomocy drugiemu człowiekowi, wiarę w ludzkie dobro, nadzieję. Nie tylko Gdańsk tego dnia ucichł – zamarł cały kraj.

Pamiętam wyrazy współczucia, wzruszające przemowy i wielkie gesty dobroci, które powstały w reakcji na tę tragedię. Wiece, marsze i spotkania przeciwko przemocy trwały jeszcze długo potem. Było to bardzo budujące, nawet w obliczu tak wielkiego smutku. Ludzie zbliżali się do siebie w żałobie, chcąc zrównoważyć powstałe zło, pomóc, zmienić coś.

Jednak równie szybko znów powstawała przemoc. Nienawiść. Tragedia znów stawała się pretekstem do rzucenia oskarżeń, złośliwych komentarzy, przerzucenia winy i odpowiedzialności. (...) Zaślepienie i brak refleksyjności rodzą zło, a zło rośnie w siłę. Tylko my możemy jeszcze coś zmienić – nie podnosić głosu, próbować zrozumieć, nie dać się pochłonąć emocjom. Zachować refleksyjność. I powstrzymać tym tragedie, które nadchodzą".

[ZT]3629[/ZT]